Gecenin Bir Yarısı Muse

Gece… Bir hayli geç.

Birden müzik başlıyor. Çalan grup Muse, tanrım ne kadar uzun zaman olmuş… Ve o mükemmel sözler:

Come waste your millions here, secretly she says
Another corporate show, a guilty conscience grows

Evet bir çok okurumuzun bildiği bir parça Muse – Sunburn

Yazının devamını okurken dinlemeniz için parçanın Youtube linkini ekliyorum:

Zira başka türlü aynı dile sahip olamayacağız. Şimdi içkimden bir damla yudumluyorum ve devam ediyorum. Odadaki tek ışık yazıyı yazdığım bilgisayarın yüzüme çarptığı o sert beyaz ışık. Aslında rahatsız ediyor ama kapatamıyorum. Uzun yıllardır tekrarladığım bir cümle aklıma geliyor dinlerken adamları. “Abi bir Muse konseri olsa da gitsek!” gerçekten de öyle. Bu kadar dinlediğim bir grubu bir kere bile canlı izleyememek üzüyor insanı. Şarkılar bir bir devam ediyor.

Sonra aklıma 17 sene öncesi geliyor.

O zamanlar ilk defa Muscle Museum ‘u dinlemiştim mesela. Ne günler ama. Hala lisedeydim o sırada. Bir çok arkadaşım Muse dinlemiyordu o yıllarda. Ben ise bunun ayrıcalığını yaşayıp onlara sivilceli ergen (aslında sivilce sorunum olmadı. Ama benzetme bunu gerektiriyor.) havaları atmayı çok seviyordum. Görüldüğü üzere Muse insanı hayatının belli noktalarına beyinlere işlenen o melodileri ile çok kolay taşıyabiliyor.

İşte başka bir parçadan vurucu bir an daha:

You’re still nothing to me
And this is nothing to me
And you don’t know what you’ve done
But I’ll give you a clue

Bilmeyenler için yine 1999’a geçip Uno’dan bir dörtlük sundum.

Hangisi ile devam etsem?

Buldum 2004 Thoughts of a Dying Atheist! O zamanlar için bana çok uzak gelen göçme duygusunu en iyi yaşatan parça sanırım buydu. 12 yıl sonra tekrar dinlediğimde hala aynı hissiyatı yaşatmayı başardı. Müziklerin yanı sıra adamlar söz yazımı konusunda da çok iyi iş çıkarıyorlar üst üste dinlediğim tüm şarkılarda tekrar tekrar aynı şeyi söyledim. Dörtlükleri paylaşma sebebim de bu aslında. Baksanıza şuna:

scares the hell out of me
and the end is all I can see
and it scares the hell out of me
and the end is all I can see

Bir ateistin ölüm korkusu bu kadar mı güzel anlatılabilir… Yok yok gerçekten çok zaman olmuş ve gerçekten bu adamların bir çok parçası baş yapıt.

Öyleyse… Apocalypse Please…

Diyerek artık yavaş yavaş sonlara gelelim. Asıl konumuz neydi ya? Dur! Hah evet buldum. İnanılmaz ama Muse konseri var! Ne zamandı acaba? 26 Temmuz’da! Notumuzu alalım, biletleri biletix’ten alabilirsiniz.

Bilet almak için tıklayın.

Bilgilendirme: Matt Bellamy fotoğrafı Mario Anzuoni’ye aittir.